Kiła w czasie ciąży: diagnoza, leczenie, konsekwencje dla płodu

Kiła jest poważną i raczej nieprzyjemną chorobą weneryczną, która powoduje uszkodzenie błony śluzowej, skóry, układu nerwowego i narządów wewnętrznych. Ponadto chorobie towarzyszy immunologiczna i biologiczna restrukturyzacja wszystkich narządów i układów.

Czynnikiem sprawczym tej choroby jest blady treponema (spirochaeta). Szczególnie poważnym problemem jest kiła w czasie ciąży, która może prowadzić do poronienia, przedwczesnego porodu lub narodzin dziecka z wrodzonymi patologiami.

Wykrywanie kiły u kobiet w ciąży

W celu wczesnego wykrycia tej choroby, wszystkie ciężarne kobiety podczas konsultacji w momencie rejestracji są przepisywane w celu wykrycia kiły. Następnie, przez całą ciążę, kobieta będzie musiała przejść jeszcze dwukrotnie tę kontrolę: w 28-30 tygodniu ciąży i 39-40 tygodni (przed zarejestrowaniem dokumentów w szpitalu).

Kontrolowanie kontaktów seksualnych ich ciężarnych pacjentów nie jest możliwe przez jakiegokolwiek lekarza, jednak zachowanie zdrowia kobiety i jej przyszłego dziecka jest jego bezpośrednią odpowiedzialnością. Dlatego te badania są prowadzone w celu wykrycia kiły we wczesnym okresie ciąży i podjęcia działań.

Jednocześnie żadna kobieta w interesującej pozycji nie może być w 100% pewna, że ​​nie jest chora, nawet z jednym partnerem i uprawia seks tylko z prezerwatywą.

W końcu choroba może być przenoszona nie tylko podczas stosunku płciowego, ale prawdopodobieństwo zarażenia się kiłą w sposób domowy również jest dość duże. Ponadto choroba może być bezobjawowa przez długi czas, a jednocześnie ma szkodliwy wpływ na wszystkie narządy i układy.

Dlatego zaleca się, aby wszystkie kobiety w ciąży poddawały się badaniom, które umożliwiają upewnienie się, że przyszłe dziecko nie jest zagrożone. Każda kobieta powinna jasno rozumieć, że szybkie wykrycie i odpowiednie leczenie pomoże uniknąć rozwoju poważnych powikłań podczas ciąży.

Rodzaje badań

W przypadku badania na kiłę ginekolog może zalecić jednemu z dwóch badań kobietom w ciąży: reakcję Wassermana (RW, PB) lub mikronakcję opadów (MR). Pierwszy rodzaj analizy był ostatnio coraz mniej używany, ponieważ często daje błędny wynik.

Jeśli badanie przesiewowe przyniosło pozytywne wyniki, lekarz powinien wskazać dodatkowe badania, które mają na celu wyjaśnienie diagnozy i wykluczyć obecność kiły fałszywie dodatniej u kobiet w ciąży.

Istnieje 5 rodzajów dodatkowych metod stosowanych do potwierdzenia diagnozy:

• RIF – reakcja immunofluorescencji;
• Immunoblot;
• RIBT – reakcja unieruchomienia bladej treponem;
• ELISA – test immunologiczny enzymatyczny;
• RPHA – reakcja biernej hemaglutynacji.

Nie musisz wykonywać wszystkich testów wymienionych powyżej, aby potwierdzić diagnozę. Z reguły przepisywane są tylko dwa – RPGA i RIF. Jeżeli ich wyniki są sprzeczne, to przypisuje się dostarczenie pozostałych analiz z tej listy.

Ciąża i fałszywie dodatnia kiła

Zjawisko takie, jako fałszywie dodatni wynik analizy, często zaciemnia wiele radości z macierzyństwa dla wielu kobiet. Co wywoła fałszywy pozytywny wynik analizy reakcji Wassermana?

Dość często takie wykrycie “fałszywej choroby” pojawia się po wyleczeniu kiły, w przypadku gdy minęły mniej niż trzy lata od wyzdrowienia. W tym przypadku kobieta jest obowiązkowo przydzielana dodatkowych badań.

Ale niestety, najczęściej w przypadku pozytywnych badań przesiewowych, kobiety są faktycznie potwierdzone kiłą, ponieważ kobiety chore na tę chorobę wiedzą, że planowanie ciąży po wyleczeniu kiły powinno rozpocząć się nie wcześniej niż trzy lata.

Najbardziej wiarygodnym sposobem potwierdzenia fałszywie pozytywnej analizy jest przeprowadzenie ankiety dotyczącej partnera seksualnego kobiety. Jeśli nie ma oznak choroby, a kobieta jest głęboko przekonana, że ​​nie ma kontaktów z innymi partnerami, ma sens zaplanowanie kolejnego badania. Jeśli partner seksualny również stwierdził oznaki tej choroby, należy natychmiast rozpocząć leczenie obu.

Identyfikacja i leczenie

Jeśli zarówno badanie przesiewowe, jak i dodatkowe badania były pozytywne, a diagnoza została potwierdzona, kobieta musi przejść leczenie składające się z dwóch kursów: podstawowych i profilaktycznych.

Danie główne wykonuje się natychmiast po rozpoznaniu w szpitalu, a drugie badanie profilaktyczne można wykonać na oddziale ambulatoryjnym w 20-24 tygodniu ciąży.

W leczeniu tej choroby w ciąży (i nie tylko) antybiotyków serii penicyliny i leku “Ceftriakson“. Pod koniec pełnego cyklu leczenia choroba przestaje się rozwijać, to znaczy kiła pierwotna nie przekształca się w kiłę wtórną, a kiła wtórna nie rozwija się w trzecią.

Dalsze uszkodzenie tkanek i narządów organizmu przez obrzęk ustaje, wysypki na skórze zanikają, a uszkodzenie układu nerwowego nie występuje. Dzięki systematycznemu leczeniu kiły i wypełnieniu wszystkich zaleceń lekarza, wynik zostanie uzyskany w możliwie najkrótszym czasie.

Uważa się, że kobiety, które otrzymały leczenie, stają się niezakaźne. Nowoczesne leki i sposoby leczenia tej choroby umożliwiają zapobieganie pojawieniu się choroby u dziecka z dużym prawdopodobieństwem, pod warunkiem, że choroba zostanie wykryta w pierwszych dwóch trymestrach ciąży. Jednak po porodzie noworodek podlega obowiązkowemu badaniu.

Leczenie kobiet w ciąży z tą diagnozą, dostarczone w czasie ciąży, jest zwykle prowadzone w szpitalu zakaźnym lub szpitalu specjalistycznym. Poród powinien również zostać przeprowadzony na specjalnym oddziale obserwacyjnym w domu spokojnej starości lub w specjalistycznym szpitalu położniczym.

Konsekwencje zakażenia wewnątrzmacicznego

Nawet jeśli ciężarna kobieta z kiłą może uniknąć spontanicznego poronienia w 12-16 ciąży i znieść dziecko do 38-40 tygodni, może urodzić się martwa lub mieć różne patologie i powikłania.

Objawy wrodzonej kiły pojawiają się natychmiast po urodzeniu dziecka. Takie dzieci z reguły rodzą się z oznakami wcześniactwa, mają charakterystyczne zmiany skórne i kości, wątroby, nerek i układu nerwowego. Przybierają na wadze słabo, rozwijają się powoli i często nie biorą klatki piersiowej.

Ponadto takie noworodki charakteryzują się zwiększonym lękiem i lękiem, źle śpią i prawie zawsze płaczą.

Dzieci, których matki kiedykolwiek chorowały na tę chorobę, są pod ścisłą kontrolą lekarzy. Przy rozpoznawaniu objawów choroby wrodzonej bezpośrednio po urodzeniu przepisywane jest leczenie, natomiast dziecko przechodzi ze szpitala do specjalistycznego szpitala zakaźnego.

Niemowlęta, które nie mają oznak kiły wrodzonej, obserwują cały pierwszy rok życia w vendispanser. W tym przypadku, w przypadku tego komunikatu co 3 miesiące, przeprowadzane są odpowiednie testy, pierwsze badanie krwi wykonuje się natychmiast po urodzeniu pępowiny.

W pierwszej analizie obecność przeciwciał przeciwko treponemu jest uważana za akceptowalną, ponieważ są one otrzymywane od matki. Wyniki kolejnych analiz powinny zwykle wykazywać zmniejszenie liczby tych przeciwciał. Zwiększenie liczby przeciwciał wskazuje na zakażenie dziecka i potrzebę leczenia w szpitalu.

Zadbaj o swoje zdrowie i zdrowie swojego dziecka!